Jeroen Boute (1978, Gent) schildert al geruime tijd, maar komt met deze tentoonstelling voor het eerst naar buiten met zijn werk. Boute is kunstwetenschapper, zijn schilderijen bevatten dan ook talrijke kunsthistorische verwijzingen die hij op een zeer vrije, intuïtieve manier verzamelt uit diverse publicaties, sociale media, etc.. in een steeds verder uitdijend persoonlijk beeldarchief, waar hij vrijelijk en naar eigen goeddunken uit put. Het resultaat is een zeer eclectische schilderkundige praktijk waarin hij verschillende (kunst)historische stijlen en kunststromingen – gaande van barok en maniërisme over expressionisme tot meer modernistische strategieën als rastergeometrie, collage en ready-made – op relatief kleinschalige doeken samenbrengt tot een bijna explosief geheel. Fascinerend hieraan is dat Jeroen Boute steeds zijn historische inzicht op een overtuigende manier weet te koppelen aan het puur schilderkunstige plezier van de controle – of het loslaten ervan – van het louter aanbrengen van verf op doek. Boutes schilderkunstige strategie is die van de deconstructie en reconstructie, waarbij hij steeds weer op een aanstekelijke manier balanceert op de dunne koord tussen kennis en intuïtie, tussen wat hem correct of net fout lijkt, als een steeds weer opnieuw opgestarte mentale ‘poging’ tot het vinden van een ultiem evenwicht tussen het excelleren in en het botsen op de grenzen van het medium schilderkunst…:

“Les essais, c’est tout… Oh merveille!”  (A. Giacometti, 1965)

Thibaut Verhoeven                                                                            

 

       

.         

.       

(4x) Mohammed Alani 'Untitled'

 

 

 www.mohammedalani.be/

 

 

                                                                  

Bert Drieghe 'Mega Dance' 26cm x 17cm acryl op hout                             Bert Drieghe 'House' 25cm x 21cm acryl op MDF

 

.                         

Bert Drieghe 'Powerplant' 18cm x 21cm acryl op MDF.                               Bert Drieghe 'Green' 40cm x 30cm acryl op MDF

 

 

 

Ongepolijst en wat hoekig, zo is Bert Drieghe (1979, Brakel) en zo ook z'n schilderijen en sculptuurtjes. Zijn onderwerpen zijn banaal, soms zelfs zo banaal dat ze je in de war brengen en aan het denken zetten.

Waarom maakt iemand een aansteker, een gasfles of een Engelse sleutel in hout en verft hij ze daarna in fel geel, blauw en rood? Waarschijnlijk omdat hij het mooie, sprekende vormen vindt. Maar Drieghe doet nog iets meer dan het design bezingen van alledaagse voorwerpen die ons omringen. Hij laadt ze op en bezielt ze als een animistische sjamaan. Hij raakt ze aan en blaast ze leven in. Te veel leven om nog van stillevens te kunnen spreken. In een enkel wat verstilder werk lijkt Giorgio Morandi even om de hoek te loeren, maar meestal trillen de voorwerpen als in een animatiefilm. Dat zie je nog het best in zijn schilderijtjes. Een tang wordt een roofzuchtige vis, een paar schoenen krijgt een Amerikaanse, bluesachtige uitstraling, een gedumpte televisie onder een boom lijkt een onheilspellende beginscène uit een thriller van David Lynch. Net als de Amerikaanse filmregisseur vervormt Drieghe alledaagse elementen uit de consumptiecultuur tot vreemde surrealistische objecten en beelden. Maar het surrealistische element krijgt bij Drieghe nooit de bovenhand. Het gaat nooit zweven omdat er altijd verbondenheid is met het aardse en onaffe, wat al blijkt uit de keuze van de drager. Drieghe beschildert geen mooi opgespannen doek, maar paneeltjes die hij uit afbraak recupereert. Soms hangt er nog een hendel of een keukenkastknop aan vast, die hij integreert in het schilderij. Dikwijls laat hij ook de nerven meespelen of de splinters aan de rand, die de expressie versterken. 

Ik ken vandaag weinig andere schilders van bij ons die op zo'n simpele, directe manier hun voorwerpen kunnen doen spreken.....

Eric Bracke