Een muzikaal hoogstandje !!

 

Bachs absolute meesterwerk, geïnterpreteerd en uitgevoerd door topcellist Benjamin Glorieux.

 

De integrale uitvoering van de zes suites voor cello solo van J.S.Bach ( meer dan 2 uur muziek).. , blijft een ultieme uitdaging voor menig cellist. Deze uitvoering  is dubbel uniek omdat  de oorspronkelijke muziek  gespeeld wordt op de hedendaagse   elektronische cello.

 

De klank vult de ruimte waardoor je als publiek het gevoel hebt er helemaal middenin te zitten. 

Een FILMPJE  via deze link docs.google.com/file/d/0By7Evoa3lSWmTXB1YUZhaUVOVFE/edit

 

Benjamin Glorieux studeerde bij Viviane Spanoghe en Jeroen Reuling in Brussel en bij François Guye in Genève. Cellist, componist, arrangeur, dirigent, ... Benjamin Glorieux is het allemaal. Hij houdt er een gevulde concertagenda op na, in vele genres en stijlen. Als solist, kamermusicus en artistiek leider reist hij Europa rond. Hij is stichtend lid van het Maeterlinck Quartet en van het duo Aton’&Armide. Benjamin schrijft en brengt vaak eigen werk voor cello solo, veelal in dialoog met vooraf opgenomen en bewerkte tapes.

 www.bnjmnglrx.magix.net/

 

'Naar alle waarschijnlijkheid zijn ze geschreven in de periode 1717-1723, toen Bach diende als Kapellmeister voor de muziekminnende Leopold van Köthen.Bij het schrijven van de zes cellosuites lijkt het of Bach zich verplicht heeft om voor de monofone cello een polyfoon stuk te schrijven. De suites worden gekenmerkt door een grote variëteit aan speeltechnieken, een grote emotionele lading en interactie tussen de stemmen. De intimiteit van de stukken heeft ertoe geleid dat de suites tot de geliefde werken van Bach worden gerekend. Vele vooraanstaande cellisten voeren het werk uit en velen hebben er ook een opname van gemaakt. Er staan vrijwel geen spelaanwijzingen in de muziek, dus is de wijze van uitvoeren sterk afhankelijk van de interpretatie van de artiest. Een objectief oordeel hierover is niet mogelijk.

 

Deskundigen zijn van mening dat Bach de werken had bedoeld en ontworpen als een systematische cyclus en niet als losstaande werken. Bach heeft de werken dan ook van een duidelijke structuur voorzien. In vergelijking met Bachs andere suiteverzamelingen zijn de cellosuites het consequentst wanneer men kijkt naar opeenvolging van de delen. Om ze tot een symmetrisch geheel te vormen, en daarmee verder te gaan dan de traditionele muziekvormen, stopte Bach bij elke suite twee galanterieën tussen de Sarabande en Gigue. De Sarabande vormt telkens het emotionele middelpunt van de suites en kan als de wig van de suite worden gezien. De suites klimmen bovendien in moeilijkheidsgraad en emotionele rijkdom.'