3
van 4 tot 25 maart 2018
tentoonstelling met werk van Ritsart Gobyn, Frank Van den Berghe en Frank Van Hiel
.jpeg)
Op het eerste zicht lijken de schilderijen van Ritsart Gobyn toevallig te zijn ontstaan. Alsof ruw, ongeprepareerd linnen, bedekt met sporen van een schilderproces, werd opgespannen op een kader. Verfdruppels en vuile vegen bedekken het canvas. Stukjes tape en papiersnippers moeten nog verwijderd worden. Het lijkt alsof het schilderij nog niet is afgewerkt, alsof het schilderproces nog in volle gang is. Het werk schijnt een weigering van het beeld, het zegt: ‘neen’. (Cfr. Verschaffel 2011)
Gaandeweg ontdekt de toeschouwer echter elementen die het tegendeel suggereren. De sporen en vlekken lijken niet altijd toevallig en de stukjes tape en de papiersnippers blijken geschilderde trompe l’oeils te zijn. Een banaal en functioneel object als tape wordt een beeld door het te schilderen. Het laat de hele ervaring van het werk kantelen door het definitieve karakter van een beeldelement dat oorspronkelijk erg tijdelijk leek te zijn. Er ontstaat opnieuw een negatie, maar deze keer juist een negatie van de weigering. Wat de kijker meende waar te nemen bleek een illusie. De negatie van het beeld, wordt juist des te sterker beeld en trekt het geheel in een picturaal esthetisch kader. Het werkt (zelf)kritisch en tegelijk esthetisch, abstract en figuratief, illusoir en verbeeldend. Het vormt een simulatie van een simulatie en zoekt in die zin misschien een esthetische vorm van het eerlijke.De figuratie gaat een dialoog aan met de abstractie in het doek en laat het hele werk balanceren op de grens tussen toevallig en bewust, proces en product, picturaliteit en materialiteit.